Λίγα λόγια για τον Σίλε
Γεννήθηκε στην Αυστρία το 1890 από αστική οικογένεια σιδηροδρομικών υπαλλήλων.
Το 1907 συναντάει τον ζωγράφο Κλιμτ ο οποίος γίνεται ο μέντορας του.
Πεθαίνει σε ηλικία 28 ετών κατά την επιδημία ισπανικής γρίπης το 1918 έχοντας δημιουργήσει περίπου τριακόσιους πίνακες και τρεις χιλιάδες έργα σε χαρτί.
Τα έργα του θεωρήθηκαν εκείνη την εποχή ως πορνογραφικά οδηγώντας τον μέχρι και στη φυλακή.
Ιστορικό πλαίσιο
Ο Φρόιντ δημοσιεύει στη Βιέννη την Ερμηνεία των ονείρων δηλώνοντας "Αν δεν μπορώ να μετακινήσω τις ύψιστες δυνάμεις, θα ταράξω την κόλαση" θέλοντας να απεικονίσει τις προσπάθειες των απωθημένων ενστικτωδών παρορμήσεων. Κάτι που τον συνδέει με τους νεωτεριστές της βιεννέζικης τέχνης ( Κλιμτ, Σίλε, Κοκόσκα) οι οποίοι τάραξαν την κόλαση στις αρχές του 20ου αιώνα εκφράζοντας με τη ζωγραφική τους απωθημένα ένστικτα και ασυνείδητες επιθυμίες.
Το έργο Γυμνή αυτοπροσωπογραφία, 1911
"Κοιτάζοντας κανείς τις μορφές μου κοιτάζει 'εντός' παρατηρεί ο Σίλε για τα έργα του.
Οι διαβόητες αυτοπροσωπογραφίες του με τις προκλητικές στάσεις εξερευνούν το φροϊδικό ζεύγος ηδονοβλεψία και επιδειξιομανία. Συχνά κοιτάζει τόσο έντονα - στον καθρέπτη, εμάς- ώστε η διαφορά ανάμεσα στο βλέμμα του και στο δικό μας να κινδυνεύει να χαθεί και φαίνεται να γίνεται ο μοναδικός θεατής του εαυτού του, ο μοναχικός ηδονοβλεψίας της δικής του επίδειξης. Ωστόσο, συνήθως, δεν φαίνεται περήφανος για την αυτοεικόνα του αλλά μάλλον αξιολύπητα εκτεθειμένος από τη ζημιά που αυτή προκαλεί.
Στο έργο που βλέπουμε λοιπόν, ο άνδρας έχει σπάσει τα δεσμά του, είναι ελεύθερος αλλά συντετριμμένος. Τα χέρια του δεν είναι πλέον δεμένα αλλά ακρωτηριασμένα. Δε μοιάζει με άγγελο που πετά αλλά με σκιάχτρο, κομμένο στα γόνατα χωρίς να μπορεί να πετάξει. Το πρόσωπο του μοιάζει με μάσκα θανάτου και το ανοιχτό του στόμα με κραυγή ζωής ή με επιθανάτιο χάσμα. Είναι η στιγμή που η ζωτικότητα και η θνησιμότητα συναντώνται στη νευρωτική νοσηρότητα. Είναι η στιγμή που η βιεννέζικη ζωγραφική κληρονομεί την μεταμόρφωση της μορφής, ένα είδος συμπτωματικής προσωπογραφίας που αποτυπώνει λιγότερο τις επιθυμίες του καλλιτέχνη και περισσότερο τα απωθημένα του μοντέλου μέσω των εντάσεων του σώματος.
Έγκον Σίλε, Γυμνή αυτοπροσωπογραφία, 1911
Περισσότερα έργα του:
Γεννήθηκε στην Αυστρία το 1890 από αστική οικογένεια σιδηροδρομικών υπαλλήλων.
Το 1907 συναντάει τον ζωγράφο Κλιμτ ο οποίος γίνεται ο μέντορας του.
Πεθαίνει σε ηλικία 28 ετών κατά την επιδημία ισπανικής γρίπης το 1918 έχοντας δημιουργήσει περίπου τριακόσιους πίνακες και τρεις χιλιάδες έργα σε χαρτί.
Τα έργα του θεωρήθηκαν εκείνη την εποχή ως πορνογραφικά οδηγώντας τον μέχρι και στη φυλακή.
Ιστορικό πλαίσιο
Ο Φρόιντ δημοσιεύει στη Βιέννη την Ερμηνεία των ονείρων δηλώνοντας "Αν δεν μπορώ να μετακινήσω τις ύψιστες δυνάμεις, θα ταράξω την κόλαση" θέλοντας να απεικονίσει τις προσπάθειες των απωθημένων ενστικτωδών παρορμήσεων. Κάτι που τον συνδέει με τους νεωτεριστές της βιεννέζικης τέχνης ( Κλιμτ, Σίλε, Κοκόσκα) οι οποίοι τάραξαν την κόλαση στις αρχές του 20ου αιώνα εκφράζοντας με τη ζωγραφική τους απωθημένα ένστικτα και ασυνείδητες επιθυμίες.
Το έργο Γυμνή αυτοπροσωπογραφία, 1911
"Κοιτάζοντας κανείς τις μορφές μου κοιτάζει 'εντός' παρατηρεί ο Σίλε για τα έργα του.
Οι διαβόητες αυτοπροσωπογραφίες του με τις προκλητικές στάσεις εξερευνούν το φροϊδικό ζεύγος ηδονοβλεψία και επιδειξιομανία. Συχνά κοιτάζει τόσο έντονα - στον καθρέπτη, εμάς- ώστε η διαφορά ανάμεσα στο βλέμμα του και στο δικό μας να κινδυνεύει να χαθεί και φαίνεται να γίνεται ο μοναδικός θεατής του εαυτού του, ο μοναχικός ηδονοβλεψίας της δικής του επίδειξης. Ωστόσο, συνήθως, δεν φαίνεται περήφανος για την αυτοεικόνα του αλλά μάλλον αξιολύπητα εκτεθειμένος από τη ζημιά που αυτή προκαλεί.
Στο έργο που βλέπουμε λοιπόν, ο άνδρας έχει σπάσει τα δεσμά του, είναι ελεύθερος αλλά συντετριμμένος. Τα χέρια του δεν είναι πλέον δεμένα αλλά ακρωτηριασμένα. Δε μοιάζει με άγγελο που πετά αλλά με σκιάχτρο, κομμένο στα γόνατα χωρίς να μπορεί να πετάξει. Το πρόσωπο του μοιάζει με μάσκα θανάτου και το ανοιχτό του στόμα με κραυγή ζωής ή με επιθανάτιο χάσμα. Είναι η στιγμή που η ζωτικότητα και η θνησιμότητα συναντώνται στη νευρωτική νοσηρότητα. Είναι η στιγμή που η βιεννέζικη ζωγραφική κληρονομεί την μεταμόρφωση της μορφής, ένα είδος συμπτωματικής προσωπογραφίας που αποτυπώνει λιγότερο τις επιθυμίες του καλλιτέχνη και περισσότερο τα απωθημένα του μοντέλου μέσω των εντάσεων του σώματος.
Έγκον Σίλε, Γυμνή αυτοπροσωπογραφία, 1911
Περισσότερα έργα του:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου